Harry Potter (IV)- J.K Rowling

“İnsanlar fotoğraflardan çekip gitmezler.”

Tuhaftır, gelen, bütün beklenebileceklerin tam tersi olmasına rağmen, sanki gerekliliğin çağrısı üzerine gelmiş gibiydi. Şu anda yabancı bir yerdeler, ve gezegendeki en tehlikeli yaratıklardan milyonlarcası onları kuşatmış durumda…

"...O anda ülke boyunca gizlice toplanıp kadeh kaldırıyordu insanlar. "Sağ kalan çocuğa! diyorlardı fısıltıyla. 

Bir kere gerçeği görmüşseniz ve öğrenmişseniz, uyuyor olsanız da, yaşasanız da onun gerçek olduğunu ve başka da bir şey olmadığını bilirsiniz. 

Huzurlu yaşam dedikleri nasıl bir şey acaba?

İnsan, yanında boyuna ejderha kanının on iki ayrı kullanılışını ezberleyen ya da asasıyla çalışmalar yapan biri olunca, dinlenemiyordu.

Her şeyin bir sınırı olmalı. Mesafe korunmalı. Bazı bariyerler yerinde durmalı.

Bir ruh emiciye fazla yaklaştığında bütün iyi duyguların, bütün mutlu anıların emilip alınır senden. Daha önce hiç görmediğiniz bir şeye karşı kendinizi nasıl savunacaksınız ki?

Tuhaf kazalara, acılara ve yaralanmalara alışıktı. Eğer Cadılık ve Büyücülük Okulu’na devam ediyorsanız ve belaları üstünüze çekme konusunda hünerliyseniz, bu kaçınılmaz bir durumdu zaten. Ama onu rahatsız eden şey, acı değildi. Harry acıya ve yaralara yabancı sayılmazdı.

Aile. İnsanın ailesi iyi olmasa da, kendisinin iyi olabileceğini bilir…Evet… saygı duyulacak şeyler bunlar. Ama bazıları bunu anlamaz. Bazıları her zaman bunu sana karşı kullanır…

''Mesela balkon, o evin bir parçası ama sokakta ve soğukta.

Kendimi başka türlü anlatamıyorum.''