Ev- Rabindranth Tagore

Güneş toplayıp giderken altın ışıklarının

Son kırıntılarını da ufuktan,

Ben, kırların ortasında, patikada yürüyordum yalnız başıma. 

Gün ışığı her geçen an boynunu biraz daha alacakaranlığa eğiyor

Birden tiz bir çocuk çığlığı yükseldi göğe ama akşamın derin sükûnuna bırakarak kendini,

Karanlıkta hemen kaybolup gitti.

Çocuğun evi,

Şeker kamışı tarlasının ötesinde, meyve ağaçlarının gölgeleri arasına gizliydi.

Yıldızların altında,

Issız yol üzerinde, 

Önümde uzanan yataklarla dolu sayısız evi,

O evlerde, annelerin sevgiyle çarpan yüreklerini,

Dünya için ifade ettikleri değerden habersiz,

Hoşnutluk içinde sürüp giden genç hayatları,

Ve hepsinin üzerinde, akşamın son ışıklarını geniş kollarıyla kuşatan yeryüzünü gördüm.