Şiirlenelim

Son ve en güçlü koruyucusu da ölmüştü. Ve şimdi, her zamankinden çok daha yalnızdı.Hepsinin halinde, en yakınlarının beklenmedik bir felaketi karşısında bile insanlarda her zaman görülen garip bir sevinç duygusu vardı. Ama kafasında en kötü senaryoyu tasarlamaya çalışmakla, bunu bir başkasının ağzından duymak arasında çok büyük fark vardı.Birini kaybetmenin en kötü yanı buydu: Normalde onunla...

Seni bu dünyada gezdirmek istiyorum, Küçük adam. Şimdi ve geçmişte. Londra'da, Berlin'de, ''halk iradesinin temsilcisi'' olarak. Bir inancın inananı olarak. Nesin ve neydin, sana göstermek istiyorum. Kendini her yerde bulabilir ve her yerde tanıyabilirsin. İster Fransız ol, ister Alman. Yeter ki, kendi yüzüne bakacak cesaretin olsun.Seni yaşadım, seninle yaşadım, seni içimde yaşadım.Senin "Tanrı"...

''Kimi sevsem tıpkı hayat gibidir...Eksiktir, Henüz hazır değildir, İstenmeden de olsa çok acımasız, Ve sıradandır. Ben ne kadar hazırsam bütünlüğe ve tamamlanmışlığa ,O, o kadar umursamazdır ki eksikliğine. O, o kadar aldırmazdır ki, çekiciliğinin ardındaki boşluklarına...''

Bir varmış Bir yokmuşMasallar hep böyle başlarmışAyrılık: Bir tür isyanSabırsız!Bir tür, ihtilal olma tutkusuYineYürümek bir tür ayaksızBir tür, ayaksız ayağa kalkma arzusu!Ayrılık: Düşün ki: Bir tür, sonbahardırDüşlerin vardırYağmursuz, Öamursuz ıslanmak, Kirlenmek biçiminde!BekledimÇok bekledimHer girdiğim karanlıktan, birinin beni çekip kurtarmasını bekledim Ama kimse beni kurtarmadıNe gelen...

İlk zamanlarda kendimi fırtınadan sonra, harap tarlasını seyretmeye giden çiftçiye benzetiyordum. Geçirdiğim fırtınanın ruhumda neleri yakıp yıktığını yeis ile gِrüyordum.Başımdan bir iki gençlik macerası geçmemiş değildi. Fakat bunlar süreksiz hevesler, gelip geçici gِnül eğlenceleri kabilinden şeylerdi. Hiçbiri kalbimi yorup yıpratamamıştı.ضzellikle akşam üstleri gayriihtiyari insanın...

Herkesin uzağında, O ışıksız evlerdeKapı altından giren soğuk gibisin,Birdenbire basar gibi boşluğaKar üstünde yürümek zordurBilirsinHerkesin korunduğu bu limonlukta, bir sandalye çektim zor günlerin altınaEy ölüm!Kim direnebilir bir bandonun ritmine?Ne kalır geriye bir okul çıkışından?Bugün dalgınım, dün de dalgındımAç bile değildim aynaya bakmasaydımMutluyum, çünkü galip gelmedimMutluyumÇünkü...

''...Sanki hiç buluşmamışız gibiyiz. Hasret, maddi bir acı gibi içime işliyor. Islak, öldürücü, yakıcı, üşütücü bir yalnızlık. Ayrılalı kaç saat oldlu? Asırlardan beri ayrı gibiyim. Her geçen saat, yaşamak sevincinden bir parçasını alıp götürüyor. Hayatımın eridiğini, azaldığını, hisseder gibiyim. Seni unutmak...''

''Her defasında ayaküstü laflıyoruz. Konuşurken gözlerimin içine bakıyor. Gerçi isterim ki, bu hileli aşk oyunlarına hiç lüzum kalmasın. Müntekim, benim onu aç karnına sevdiğim gibi sevsin beni. Midesi aşkla kasılacağına, kalbi aşkla çarpsın. Fakat ne çare...Aşk yalnızca sağlam vücutlu ve tok karınların mı tekelinde? Yalvarırım ''hayır'' deyin! Omzuna dokundum. Durdu. Çöle düşen ilk yağmur...

Bu yağmurlar böyle yorgun yağıyorlarBu rüzgarlar Bu ışıklar böyle birden sönüyorlarÜmitlerini güvercinler gibi uçmuşGemilerin kayboldukları yerde kaybetmişSonra durdum öyle birazKırmızı koltuk eskiyene kadar oturdumBu bakır tadıBu bakışlarHepsi,Hayat böyleDuygu dolu düşler her zaman gerçekleşmiyorUmut diri kalmıyorİnsanlar güçten düşebiliyor, Çaresiz kalabiliyorÜmitlerini yitirebiliyor Hepsi...

''Yüreğin terk edilmiş olabilir.Kıymeti bilinmemiş olabilir.Anlaşılmamış olabilir.Ve hatta artık aşktan ürkmüş de olabilir.Peki, onun gibi sen de mi yalnız bırakacaksın sol yanını?Yoksa daha bir sıkı mı sarılacaksın kendine?Hiçbir zaman yeni ufuklara açılmak için geç değildir.''