غزل شمارهٔ ۲: ای نفسِ خرّمِ بادِ صبا

1) ای نَفَسِ خُرمِ بادِ صبا / از بَرِ یار آمده ای ، مَرحبا

2) قافلۀ شب ، چه شنیدی ز صبح ؟ / مرغِ سلیمان ، چه خبر از سبا ؟

3) بر سرِ خشم است هنوز آن حریف ؟ / یا سخنی می رود اندر رِضا ؟

4) از درِ صلح آمده ای یا خِلاف ؟ / با قدمِ خوف روم یا رَجا ؟

5) بارِ دگر گر به سرِ کویِ دوست / بگذری ای پیکِ نسیمِ صبا

6) گو رَمقی بیش نماند از ضعیف / چند کُند صورتِ بی جان بقا ؟

7) آن همه دلداری و پیمان و عهد / نیک نکردی که نکردی وفا

8) لیکن اگر دورِ وصالی بُوَد / صلح فراموش کند ماجرا

9) تا به گریبان نرسد دستِ مرگ / دست ز دامن نکنیمت رها

10) دوست نباشد به حقیقت ، که او / دوست فراموش کند در بلا

11) خستگی اندر طلبت راحت است / درد کشیدن به امید دوا

12) سَر نتوانم که برآرم چو چنگ / ور چو دفم پوست بدرّد قفا

13) هر سحر از عشق دَمی می زنم / روزِ دگر می شنوم بر ملا

14) قصۀ دردم همه عالَم گرفت / در که نگیرد نَفَسِ آشنا ؟

15) گر برسد ناله سعدی به کوه / کوه بنالد به زبانِ صدا