Hz. Âişe-i Sıddîka (r.anhâ) vâlidemiz, rivâyet ettikleri hadîste,
Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in şöyle müjde verdiklerini haber
veriyorlar: “Zilhicce’nin ilk on gününün gecelerinden birini
ihyâ etmesi, o kimsenin bir seneyi hacc ve umre ibâdetiyle
ihyâ etmesi gibidir. Bu (dokuz) günlerden bir gün oruç tutması, senenin öbür vakitlerinde ibâdetle meşgûl olması gibidir; o kadar sevâb alır.”
Hz. Alî (k.v.) Efendimiz’den de Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in
şu müjdeli Hadîs-i Şerîfleri rivâyet edilmiştir: “Zilhicce’nin ilk on
günü gelince, siz tâat ve ibâdete gayret ediniz; zîrâ Allâhü
Te‘âlâ o günleri, öbür günlerden üstün; gecesine hürmeti de
gündüzüne hürmet gibi kılmıştır. Biriniz Zilhicce’nin ilk on
gecesinden birinde, gecenin üçte ikisi geçtikten sonra dört
rek‘at namâz kılıp, her rek‘atta Fâtiha’dan sonra üçer kere
Âyetü’l-kürsî, üçer kere İhlâs-ı şerîf ve birer kere de Felak
ve Nâs sûrelerini okusa ve namâzı bitirince, ellerini kaldırıp “Sübhâne zî’l-’izzeti ve’l-ceberût. Sübhâne zi’l-kâ‘ideti
ve’lmelekût. Sübhâne’l-hayyü’llezî lâ-yemût. Lâ-ilâhe illâ
hüve yuhyî ve yumît ve hüve hayyun lâ-yemût. Sübhâna’llâhi
rabbi’l-’ibâdi ve’l-bilâdi ve’l-hamdü li’llâhi kesîran tayyîben
mübâraken ‘alâ küllî hâlin. Allâhu ekber kebîran. Rabbenâ
celle celâluhu ve kudrete bi-külli mekânin” dese ve sonra da
dilediği gibi duâ eylese, Beytullâh’ı haccetmiş, Resûlullâh
(s.a.v.)’i ziyâret etmiş ve Allâh (c.c.) yolunda cihâd etmiş
gibi ecir ve sevâb kazanır. Allâhü Te‘âlâ o kimseye, o kimsenin, dilediği şeyi verir. Sizden biriniz, Zilhicce’nin ilk on
gecesinin her gecesinde bu namâzı kılsa, bu duâyı okusa
ve diledigi gibi duâ etse, Allâhü Te‘âlâ, ona Firdevsü’l a‘lâyı
helâl kılar; günâhlarını ondan siler. O kimse Arefe günü
oruç tutsa gecesinde de bu namâzı kılsa ve haber verildiği
üzere duâ etse, Allâhü Te‘âlâ’ya yalvarsa; Allâhü Te‘âlâ: “Ey
benim meleklerim, şâhid olunuz ki ben o kulumu bağışladım. Beytullâh’ı haccedenlere, onu ortak eyledim.” der. Bu
hâlde melekler, Allâhü Te‘âlâ’nın o mü’min kulunun kıldığı
namâzı ve ettiği duâsı sebebiyle ihsân buyurduğu ecir ve
sevâblardan ötürü sevinirler ve neş’elenirler.”
(Seyyid Abdülkâdir-i Geylânî (k.s.), Gunyetu’t-Tâlibîn, s.320)