Bütün yönler Allâh (c.c.)’un mülküdür. Kıble demek, bir mekânın Allâh (c.c.)’a tahsis edilmesi, Allâh (c.c.)’un yalnız orada bulunması demek değildir. Hüküm, tasarruf ve emir hep Hâkk Teâlâ Hazretlerinindir. Bizi her nereye yöneltirse biz oraya yöneliriz. Tâat, Hâkk Teâlâ Hazretlerinin buyruğunu tutmaktır. Eğer her gün bir tarafa yönelmeyi buyursa biz o yana yöneliriz. Allâhu Teâlâ dilediği kimseyi sırât-ı müstakime yöneltir. Önce Beytu’l-Mukaddes’e ve sonra Kâ’be’ye döndürmek hikmet icâbı; barış, dirlik ve düzenin iktizâsı üzere bir fiildir ki, ümmetine çok büyük bir inayettir. Zira kendisinin halîli olan İbrahim (a.s.)’ın kıblesine hidayet eyledi, demektir.
Âişe (r.anhâ) buyurmuştur ki: “Hiç şüphesiz Yahudi tâifesi bize üç nesnenin müyesser olduğuna hased ettikleri gibi hiçbir şeye hased etmezler. Bu üç şey şudur:
1. Hâkk Teâlâ Hazretleri bize cuma gününü ihsan buyurdu. Onlara nasîb olmayıp bize müyesser olduğu için gayet huzursuzdurlar.
2. Kâbe-i Muazzama bize kıble olduğu için de hased ederler.
3. İmâmın arkasında “âmin” dediğimiz için de bize hased ederler. Kıble Kâ’be’ye döndükten sonra bâzı Müslümanlar: “Şimdiye dek bizim Beytü’l-Mukaddes’e doğru kıldığımız namazlar nice olur? Ayrıca Beytü’l-Mukaddes’e namaz kılıp da Kâ’beye kılmadan ölüp giden kardeşlerimizin halleri ne olacaktır?” dediler. Yâni onların tamamlanmaya muhtaç bâzı noksanları var mıdır? diye tereddüt ettiler. Bunun üzerine Hâkk Teâlâ Hazretleri: “Allâh sizin îmânınızı zâyi etmez” (Bakara s. 143) ayet-i kerîmesini göndererek kalblerinde şüphe kalmaması için müslümanları teselli etti.
(İmâm Kastalâni, Mevahib-ü Ledünniye, s.119-120)