EFENDİMİZ (S.A.V.)’İN MÜ’MİNLERE OLAN SEVGİSİ - 11 HAZİRAN 2024 - MEVLANA TAKVİMİ

Nebi (s.a.v.) Efendimiz mü’minlere karşı öyle büyük bir
sevgisi vardır ki, bu hususta Cenâb-ı Hâkk, Kitâb-ı Kerim’inde; “Andolsun, size kendi içinizden öyle bir peygamber gelmiştir ki, sizin sıkıntıya düşmeniz ona çok
ağır gelir. O, size çok düşkün, mü’minlere karşı da
çok şefkatli ve merhametlidir.” (Tevbe s. 128) buyurmaktadır. Başka bir âyet-i kerimede: “Ey Habibim! Mü’min olmuyorlar diye âdeta kendini helâk edeceksin!” (Şu’arâ
s. 3) buyurmaktadır.
Hâkk Teâlâ hazretleri, Nebi (s.a.v.)’in Ümmet-i Muhammed (s.a.v.)’e karşı ne derece düşkün olduğunu ve
yumuşak davrandığını: “Allâh’ın rahmeti sayesinde
sen onlara karşı yumuşak davrandın. Eğer kaba, katı
yürekli olsaydın, onlar senin etrafından dağılıp giderlerdi. Artık sen onları affet. Onlar için Allâh’tan bağışlama dile. İş konusunda onlarla müşâvere et. Bir kere
de karar verip azmettin mi, artık Allâh’a tevekkül et,
ona dayanıp güven. Şüphesiz Allâh, tevekkül edenleri sever.” (Âl-i İmrân s. 159) âyet-i kerimesi ile bir kez daha
beyân buyurmaktadır.
Son zamanlarda Hindistan’da başlayan ve maalesef
Türkiye’de de temsilcileri bulunan Kur’aniyyum akımının
müntesiplerine yani bize Kur’an yeter anlayışındakilere
tam bu noktada şunu sormak gerekir: Allâh (c.c.) Kur’an-ı
Kerim ortada olduğu hâlde neden Nebi (s.a.v.)’e “Allâh
(c.c.)’ın rahmeti sayesinde sen onlara karşı yumuşak
davrandın. Eğer kaba, katı yürekli olsaydın, onlar senin etrafından dağılıp giderlerdi.” buyuruyor? Demek
ki Nebi (s.a.v.) ve o yüce ahlâkı olmasazsa Kur’an-ı Kerim insanlarda gerekli tesiri göstermiyor. Kur’an-ı Kerim’i
insanlar Nebi (s.a.v.)’in sünnetinden öğrenmek durumundadır.
(Ömer Muhammed Öztürk, Sohbetler-2, s.64-66)