Nâfi’nin İbn-i Ömer (r.a.)’den rivâyet ettiğine göre der
ki: Resûlullâh (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: “Allâhü Teâlâ
Arefe günü kullarına nazar eder. Kalbinde zerre kadar
îmânı olan kimseyi bırakmayıp mağfiret eder.” İbn-i
Ömer’e (r.a.): Bu mağfiret insanların hepsi için mi, yoksa Arafat’ta bulunanlar için midir? dediğinde, İbn-i Ömer
(r.a.): “Belki bütün insanlar içindir” buyurdu.
İmam Hibbetullâh’ın Saîd bin Müseyyeb’den onun da
EbûHureyre (r.a.)’den naklettiği bize haberde Resûlullâh
(s.a.v.): “Bir kimse Arefe günü Öğle ile ikindi arasında
dört rek’at namaz kılsa, her rek’atinde bir kere Fâtihâ
ve elli kere İhlâs sûrelerini okusa, Allâhü Teâlâ ona bin
kere bin sevab yazar. Kur’ân-ı Kerîm’den okuduğu her
harf için cennette ona bir yüksek derece verilir. Her
derece arası beş yüz yıllık yoldur. Ve her harf için ona
yetmiş hûrî verilir. Her birisi için yakuttan yetmiş bin
sofra, her sofrada yeşil kuş etinden yiyecekler vardır.
Etin soğukluğu kar, tadı bal ve kokusu misk gibidir. O
eti ateş pişirmemiştir. Başladığı zaman bulduğu lezzet
ve tatlılığı, yemeğin sonunda da bulur. Bıkmak olmaz.
İsteyerek, severek yer. Sonra o kimseye kanatları yakuttan, gagası altından bir kuş gelir. Bin kanadı vardır.
Benzerini, dinleyenlerin duymadıktan güzel bir ses ile
Arefe günü ehline merhaba diyerek seslenir. Sonra o
kuş, o kimsenin yanına düşüp kanatlarının her birinin
altından yetmiş türlü yemek çıkarır. O yemeklerden
yer. Sonra o kuş Allâhü Teâlâ’nın izni ile silkinip uçar
gider. O kimse kabrine konulunca, Kur’ân-ı Kerîmin
her harfi ona öyle bir nur ile ışık saçar ki, o kimse o
anda Beyt-i şerîfin etrafında tavaf edenleri görür. O Yâ
Rabbi, kıyâmet kopsun, kıyâmet gelsin diyerek bir an
evvel kıyâmetin kopmasını ister” buyurdu.
(Seyyid Abdülkâdir-i Geylânî (k.s.), Gunyetu’t-Tâlibîn, s.335)