اين سخن از افلاطون كه بر زبان سقراط جارى شده را میپذيريم كه زندگی نيازموده ارزش زيستن ندارد. لذا اين درخور انسان است كه بُن و اساس رفتارهاى خود را بيازمايد تا بداند آن چيز كه فضيلت انگاشته است آيا به حقيقت فضيلت هست يا نه. امّا به راستى همگیمان اين را نيز میپذيريم كه آن انسانهايى كه به عموم مردمان عشق میورزند؛ كه براى سخاوت خود استثناء و تبعيض قائل نيستند؛ اينها شايسته نهايت درجه ستايشند، چه اينها بتوانند ريشه اين رفتارشان را توضيح بدهند چه نتوانند. اين گفتار شروعى خواهد بود براى بحث پيرامون ارتباط بين آگاهى با فضيلت اخلاقى.