Dorane Shokhoofayi | پادکست دوران شکوفایی

راوی : اون روز عصر من و داداشم از زور بی حوصلگی دم درخونه روی جدول باغچه نشسته بودیم و کوچه رو تماشا می کردیم. که یه وانت جلوی خونه کناری آقای فتحی ایستاد. خیلی وقت بود که این خونه خالی بود و داشتند تعمیرات می کردند. بالاخره تعمیرات تموم شده بود و یکی اومده بود توی اون خونه زندگی کنه که از همینجا زندگی من…

راوی: خیلی هیجان داشتم که با ندا دخترهمسایه جدیدمون که هفده هجده سالی داشت و پنج شش سالی از من بزرگتر بود دوست بشم، بخصوص که دختر خیلی خوشرو و مهربونی به نظر می رسید…

راوی: ندا برام تعریف کرد که اونم وقتی۱۲-۱۳ سالش بوده همین مشکلات رو داشته اما نگرانی‌ها و اضطراباتش از بین رفته و خاطرات خوبی از نوجوونی براش مونده. خیلی برام جالب بود.

راوی: وقتی با ندا مناجات و دعای دسته جمعی خوندیم و دیدم که چه تأثیر خوبی روی خودم و مامان و بابام و حتی سهراب گذاشت، پیش خودم فکر کردم کاش دایی مجید و زن دایی و باربد هم می تونستن دعا بخونن.

راوی : داشتم درباره گروه نوجوانان می گفتم. بعد از جلسه دعا، ندا یه جزوه کوچیک از تو کیفش در آورد و شروع کرد به معرفی طرح توان دهی نوجوانان که چی هست و چه هدف‌هایی داره.

نگار: خدا هم کمکمون می کنه. اگه دعا کنیم و ازش کمک بخوایم.مریم : من که می گم خدایی وجود نداره. اگه وجود داشت این همه بدبختی و بی عدالتی همه جا رو نگرفته بود.

سمانه از همکلاسی های من و مریم بود، دختر بدی نبود، اما زیاد اهل درس خوندن هم نبود، هرچند همیشه به قول معروف گلیم خودش رو از آب بیرون می کشید. نمی دونم پدرش چی کاره بود، اما وضع مالی شون خیلی خوب بود…

نگار: نداجون من همیشه فکر کردم که دوست شدن با پسرا کار بدیه و یه دختر خوب هیچ وقت با پسرا دوست نمی شه یعنی دوست پسر داشتن به نظر تو اشکالی نداره؟ندا : وقتی تو می گی دوست . . .

ندا : حالا به نظر شما نمی شه با یه پسر دوست باشیم تا با هم یاد بگیریم، به رشد هم کمک کنیم، در شادی و غم پشتیبان هم باشیم، به هم اهمیت بدیم و به هم احترام بزاریم؟نگار: من و مریم معتقد بودیم که نه، چون در این صورت پای یه چیزای دیگه ای مثل عشق و عاشقی به میون میاد. اینجا بود که صحبت مون به مفهوم عشق رسید. . .

ندا: توانایی های روحانی یعنی توانایی هایی که مخصوص روح انسانه: مثل توانایی محبت کردن، خدمت کردن، از خود گذشتن، پاکی و نجابت داشتن، صبور بودن، شجاعت داشتن و . . .نگار: هنوز داشتم درباره حرفای اون روزمون فکر می کردم که رسیدم به درخونه مریم اینا. همه اومده بودن، حتی ندا هم زودتر از من رسیده بود. . .