آیا برای خودشناسی نیازی به استاد داریم؟

امروزه جوانان نیاز به راهنما و استاد ندارند،چرا که واقعیت های زندگی امروز بهترین راهنمای آنهاست .

کلاس خودشناسی نمی تواند به فهم ما از خود کمک کند. مگر اینکه در آن استاد و شاگردی نباشد. آنچه به ما کمک می کند کلاس های هم اندیشی در خودشناسی است که بزودی شاید ما در فضای مجازی داشته باشیم . این کلاس رایگان خواهد بود. منتظر هیچ نتیجه و غایتی هم نیست . جمع می شویم تا خود را بشناسیم . استادی و شاگردی در میان نیست .

حتا نمی گویم همه برابریم . این الفاظ حکایت از ایدئولوژی و باور خاصی است . صفتی روی این کلاس نمی گذاریم . در مقام بوجود آوردن سکت یا فرقه خاصی هم نیستیم . یک جمع داو طلبانه خواهد بود برای اینکه خود را بشناسیم تا کمتر مبتلای به درد و رنج بشویم . 

این جمع شدن برای این است که گره مسائل روانی یاعصبی و یا ذهنی خود را بگشاییم . ازآن برای خود تکیه گاه و وابستگی هم درست نخواهیم کرد . تبدیل به عادت و اعتیاد هم نخواهد شد. حاصل خودشناسی آزادی و رهایی از بند های درونی است . بنابراین منتظر نتیجه هم نیستیم . تلاش هم نمی کنیم . آگاهی کلید بیداری وهوشیاری ما در زندگی است . نه بصورت یک هدف . نه بصورت واکنش . این ها را در فرایند کلاس خواهیم دید . توجه داشته باشیم کلاس خودشناسی بری نام آوری هم نیست .

لازم نیست که هرکدام خود را بصورت نام و هویت خاصی معرفی کنیم . همه می توانند بدون نام باشند. مهم این است که در شناخت خود جدی باشند ولی اصراری هم بر اثبات خود نداشته باشند. 

هر چیز که در آن من یا نفس باشد تشویش و نگرانی و درگیری هم هست . وقتی من نیست اصراری هم بر شدن نیست . شما می توانید هر کاری را هر وقت شروع کنید و هر وقت هم زمین بگذارید. اجباری و اصراری بر تداوم آن ندارید. از آن ایده آلی هم برای خود نساخته اید. احساس رهایی و آزادی یعنی فقدان نفس و یا خود و یا ایگو . یعنی کاهش درد و رنج ، یعنی آرامش و راحتی . یعنی عشق . همین جا عرض می کنم ازعشق هم برای خود محمل و تصویری نسازیم . 

در دهان زنده خاشاک ار جهد 

آنگه آرامد که بیرونش نهد